Jak to sie dziwnie wszystko placze... Rzecz w tym, ze chcialam przytoczyc kawalek z ksiazki Elif Shafak "The Forty Rules of Love", ale przedtem wyjasnic, jak doszlo do tego, ze czytam te ksiazke. Polecila mi ja Ewa, mowiac, ze przeczytala ja w rekordowym tempie (wcale sie nie dziwie, mi zajelo to tez tylko jeden dzien, nijak nie moglam sie oderwac... cudem zupe ugotowalam i zaplacilam rachunki gdzies w jakiejs dziurze czasowej). Ewa mowila mi o Rumim jeszcze jesienia, ja czytalam wtedy Wayna Dyera i on o nim wspominal, potem Ewa pozyczyla mi tomik poezji Rumiego (ale przyznam ze tlumaczenie kilku jego wierszy na angielski w ksiazce powyzszej jakos bardziej mi pasuje, jest bardziej zrozumiale, to tak jak z Baranczakiem i Szekspirem, jego tlumaczenia Szekspira sa wspolczesne, tak samo chyba jest z tlumaczeniem Rumiego na angielski). I w innych lekturach juz pozniej Rumi caly czas sie pojawial tu i owdzie (rozdzial mu poswiecil Deepak Chopra w "Bogu"). I Ewa wreszcie z ta ksiazka wyskoczyla. Wiec wypozyczylam i chce sie podzielic jedna z zasad, jakie glosil Shams z Tabrizu, nauczyciel i przyjaciel Rumiego:

"Life is a temporary loan, and this world is nothing but a sketchy imitation of Reality. Only children would mistake a toy for the real thing. And yet human beings either become infatuated with the toy or disrespectfully break it and throw it aside. In this life stay away from all kinds of extremities, for they will destroy your inner balance."