Jak to dobrze czasem obudzic sie w srodku nocy... taka piekna mgle mozna zobaczyc...
Oczywiscie tak naprawde to niewiele widac, i moze wlasnie o to chodzi? Ze nic nie widac? I wszystko wydaje sie takie tajemnicze i niespodziewane i jeszcze raz tajemnicze, i takie spowite wata i ciche jednoczesnie i takie bliskie przy tym, jakby caly swiat sie zmniejszyl o te widocznosc tylko... 

I na dobry humor opowiadanie Kozlowa o Czarnej Glebi i Zajacu, z ksiazki (a jakze) "Jezyk we mgle":

Czarna Gɫębia

Mieszkaɫ raz w lesie Zając, ktόry wszystkiego się baɫ. Baɫ się Wilka, baɫ się Lisa, baɫ się Puchacza. Baɫ się nawet krzaka, z ktόrego osypywaly się jesienne liście.

          Stanaɫ Zając nad brzegiem Czarnej Gɫębi.

-         Czarna Gɫębio – powiedziaɫ Zając. – Chyba sie w tobie utopię. Mam już dość tego strachu we dnie i w nocy.

-         Nie rόb tego, Zającu! Po co sie spieszyć? Lepiej idź i już się nie bόj!

-         Jak to? – zdziwil sie Zając.

-         A tak. Przyszedleś do mnie, żeby sie utopić, więc czego jeszcze

masz się bac? Idź i nie bόj sie!

Zając ruszyl ścieżką i spotkaɫ Wilka.

-         Ooo! Za chwilę kogoś zjem! – ucieszyɫ się Wilk.

A Zając idzie sobie i pogwizduje.

- Nie boisz sie mnie?! Dlaczego nie uciekasz?! – krzyknąl Wilk.

- Dlaczego miaɫbym sie ciebie bać? – zdumiaɫ sie Zając. – Byɫem nad

Czarną Gɫębią i mam się bać jakiegoś tam wilka?

          Wilk zdziwiɫ się, podkuliɫ ogon i zamyśliɫ gɫeboko.

          Potem Zając spotkaɫ Lisa.

-         Co ja widzę?! – Lis uśmiechnąɫ sie szeroko. – Drepcze potrawka z

zająca! Chodź do mnie, szaraczku, zaraz cię zjem!

Ale Zając nawet na niego nie spojrzaɫ.

-         Byɫem nad Czarną Gɫębią – powiedziaɫ. – Nie przestraszyɫem się Wilka. 

Myślisz, że się ciebie przestraszę, rudzielcu?

          Zapadɫ zmierzch. Siedzi sobie Zając na pieńku pośrodku polany. A tu idzie do niego nie byle kto – sam Puchacz. Idzie pieszo, w futrzanych butach.

-         Siedzisz sobie? – pyta Puchacz.

-         Siedzę – odpowiada Zając.

-         I nie boisz się tak siedzieć?

-         Jakbym sie baɫ, to bym nie siedziaɫ.

-         No, no! Co tak zadzierasz nosa! Na odwagę ci się zebralo przed

nocą?

-         Byɫem nad Czarną Gɫębią, nie baɫem sie Wilka ani Lisa… Nie

zawracaj mi glowy, stara miotɫo!...

-         Lepiej idź sobie z naszego lasu, Zającu – rzekɫ Puchacz po

namyśle. – Co to

będzie jak inne zające wezmą z ciebie przyklad?

-         Nie wezmą – powiedziaɫ Zając. – Nie każdemu Zającowi dane jest zajrzeć w Czarną Gɫębię…

Nadeszɫa jesień. Z drzew posypaɫy sie liście. Zając siedzi pod

krzakiem, drży ze strachu i myśli:

-         Nie boję sie Wilka, Lisa też sie nie boję, ani Puchacza. Ale kiedy

liście opadają i tak szeleszczą, caɫy sie trzęsę…

Przyszedɫ Zając nad Czarną Gɫębię i pyta:

-         Czemu, kiedy opadają liście, strach mnie ogarnia?

-         To nie liście opadaja – odparɫa Czarna Gɫębia. – To czas mija i

szeleści. Wszyscy sie tego boimy.

Potem spadɫ śnieg. Teraz Zając biega po śniegu i nie boi sie nikogo.

                                    KONIEC